Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016


Από  το νέο βιβλίο, στη θύμηση της μέρας'.

 Κεφ:"Απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη!"

"


«….Απ’τα κόκκαλα βγαλμένη…»
-----------------------------------------
 Εκείνη την Πέμπτη,12 Οκτωβρίου του 1944,την ημέρα της απελευθέρωσης η Βασιλική αγκαλιά με την ΄Ολια,βγήκαν στους πλημμυρισμένους από λαό και σημαίες δρόμους της Αθήνας και με συνοδεία τις κωδονοκρουσίες  και τα εμβατήρια της Νίκης,τραγούδησαν κλαίγοντας για την ακριβοπληρωμένη από όλους Λευτεριά!
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έβγαλε ξανά από το συρτάρι της σιφονιέρας,το τετράδιο της ζωής της.
Ένιωθε μέσα της έναν άνεμο δυνατό να ξεσηκώνει το νου και την καρδιά της.΄Ανοιξε στην τελευταία άγραφη σελίδα κι’έμεινε να την κοιτάζει προβληματισμένη.Πώς θα μπορούσε να σμίξει
τον πόνο,την πίκρα των τελευταίων χρόνων,με τη σημερινή μεγάλη χαρά;Πώς να βάλει σε σειρά τις λέξεις που έρχονταν στα χείλη της;Μπορούσε άραγε η σημερινή χαρά ν’αγκαλιάσει τον πόνο απ’τις απώλειες των παιδιών της  και να συμφιλιωθεί μαζί του;Δυο πατρίδες της έταξε ο Θεός,και για τις δυο αίμα ψυχής και σάρκας έδωσε.Χαλάλι.Έτρεξε ο νους της στο Σωκράτη της.Δεν το είχε πάρει απόφαση πως έτσι, άκλαυτος κι’«ανώνυμος»,είχε μείνει ο πολυαγαπημένος γιος! Άραγε,να είχε βρεθεί χέρι στοργικό,πονετικό,να θάψει το παιδί της,να μην το κατασπαράξουν τ’αγρίμια των βουνών!!Ήξερε πως μια μέρα,όχι πολύ μακρυνή,θα μπορούσε να πάρει στην αγκαλιά της τα λείψανα της Μαριάνθης της και να τα ξεκουράσει εκεί που τους έπρεπε. Ο Σωκράτης όμως; Γέμισαν τα μάτια της δάκρυα,θόλωσαν οι σελίδες μπροστά της.Ήταν έτοιμη να κλείσει το τετράδιο και να το ξαναβάλει στο συρτάρι.
Η φωνή της Όλιας,την ξάφνιασε.
-Πάλι γράφεις,μάνα; Τι γράφεις;
-Τίποτα,κόρη μου. Τίποτα δεν μπορώ να βάλω στο χαρτί,στέρεψα! Να,εδωνά το βάζω,πάρτο καμιάν ημέρα να το διαβάσεις,να ξαναθυμηθείς τα μικράτα σου,εκεί,στην πέρα πατρίδα,τον Πόντο!Καλό θα σου κάμει!

 

 

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ,ΕΓΙΝΕ Η ΑΡΧΗ!




Δεν θυμάμαι ποιος ακριβώς το είπε : «Οι μισοί ΄Ελληνες γράφουν κι’οι άλλοι μισοί τραγουδάνε.» Αλήθεια είναι! Και προσωπικά,το βρίσκω πολύ φυσιολογικό.Είμαστε ένας λαός πλούσιος σε αντιφατικά συναισθήματα,ρωμαντισμό και καλλιτεχνικές ανησυχίες.Ακόμα κι’αυτοί που έχουν αλωθεί απ’την εποχή της υψηλής τεχνολογίας που ζούμε,κρύβουν στο βάθος ένα δεύτερο εαυτό που θάθελε πολύ να διακριθεί ,όχι
χάρη στις επιδόσεις του στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά χάρη στην όποια καλλιτεχνική του έκφραση.Αυτό είναι-η ανάγκη της έκφρασης.
Όταν μπήκα στο χώρο της δισκογραφίας κι’άρχισε να γίνεται γνωστό τ’όνομά μου,
ήξερα πάντα εκ των προτέρων,μπαίνοντας σε μια συντροφιά ,τη στιχομυθία που θ’ακολουθούσε.
-Α! Είστε στιχουργός; Κι’εγώ γράφω!!
-Α! Γράφετε στίχους;Εγώ τραγουδάω ,ξέρετε…
Η ανάγκη της έκφρασης που λέγαμε.Κάπως έτσι λοιπόν,ξεκίνησα κι’εγώ.Εκεί γύρω στα δεκατρία,από ανάγκη να εκφράσω τον έρωτά μου ,στο πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα.Εκείνη η πρώτη μου προσπάθεια,είχε άσχημο τέλος.Ο πατέρας μου,από δική μου απροσεξία,ανακάλυψε τους φλογερούς μου στίχους,εγώ έφαγα ένα ηχηρό χαστούκι συνοδευόμενο από τα απαραίτητα κοσμητικά και οι στίχοι μου κατέληξαν κομματιασμένοι στο καλάθι των αχρήστων,πριν προλάβουν να φτάσουν στον παραλήπτη τους.

Τα χρόνια πέρασαν,μεγάλωσα παντρεύτηκα.Απόκτησα το γιο μου κι’άρχισα να βγάζω πάνω του όλα τα συναισθηματικά μου απωθημένα,που τα μετέφραζα σε νανουρίσματα.Όταν ήρθε στον κόσμο και το δεύτερο παιδί μου,η κόρη μου,αποφάσισα ότι αρκετά κράτησε η σιωπή μου κι’ότι ήταν καιρός ν’αρχίσω να «εκφράζομαι» ξανά,βγάζοντας τα σώψυχά μου στη φόρα.
΄Αρχισα λοιπόν να γράφω στίχους.΄Εδωσα μερικούς σ’ ένα σπουδαίο λαϊκό συνθέτη
εκείνης της εποχής,τον Γιώργο Μαριωλά..Ενθουσιάστηκε. Τους μελοποίησε και τους έδωσε να τους τραγουδήσει η Θάλεια,μια επίσης σπουδαία Θεσσαλονικιά τραγουδίστρια.Τα τέσσερα πρώτα μου τραγούδια.Η αρχή είχε γίνει.Υπήρξα τυχερή και πρέπει να το παραδεχτώ.
Οι πόρτες άνοιξαν εύκολα. Με πίστεψαν οι σωστοί άνθρωποι.Συνθέτες,τραγουδιστές,παραγωγοί.
Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ όλους.Όπως τιμώ κι΄ευγνωμονώ τον κόσμο που αγάπησε τα τραγούδια μου ,τα τραγούδησε και τα τραγουδάει ακόμα.Η πορεία μου κράτησε κοντά σαράντα χρόνια.Στο τέρμα αυτής της πορείας,μετρώ γύρω στα
800 δισκογραφημένα τραγούδια.Κάποια απ’αυτά θα βρείτε  στην πολύτιμη σελίδα "Σέβη Τηλιακού η στιχουργός της καρδιάς μας"που δημιούργησε και «βάφτισε», η αγαπημένη φίλη Νάσια Δεληγιάννη!.Δεν χωράνε όλα!! Είναι τα τραγούδια που «κέντησαν» τη ψυχή και τη ζωή μου. Τα τραγούδια μου!!
Σας τα χαρίζω ,με την αγάπη μου.Κι’ ευχαριστώ για τη δική σας!
Σ.τ.
ΟΙ ΣΥΝΘΈΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΤΥΣΑΝ  ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΜΟΥ
                    ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ


ΓΙΏΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΩΛΑΣ
ΝΑΚΗΣ    ΠΕΤΡΙΔΗΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΩΡΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ   ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ
ΤΖΙΚ  ΝΑΚΑΣΙΑΝ
ΖΑΚ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΙΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ
ΛΕΟ ΛΕΑΝΔΡΟΣ (ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ)
ΝΙΚΟΣ ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΙΟΣ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΙΤΣΙΛΑΔΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΚΑΣ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΙΚΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΒΕΝΤΟΥΡΑΤΟΣ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΠΑΝΑΚΑΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ

ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ

ΘΑΛΕΙΑ
ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ
ΒΙΚΥ ΛΕΑΝΔΡΟΥ
ΜΠΕΣΣΥ ΑΡΓΥΡΑΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΚΑΝΕΛΛΙΔΟΥ
ΛΑΚΗΣ ΤΖΟΡΝΤΑΝΕΛΛΙ
ΤΕΡΗΣ ΧΡΥΣΟΣ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
ΤΖΕΝΗ ΒΑΝΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚΚΟΤΑΣ
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
ΚΛΕΙΩ ΔΕΝΑΡΔΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΟΥΝΙΑΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΩΡΑΣ
ΜΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΡΔΕΛΛΗΣ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΜΑΡΙΝΑ
ΕΙΡΗΝΗ ΡΑΙΚΟΥ
ΙΖΑΜΠΕΛ
ΔΑΚΗΣ
ΜΑΙΡΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΑΛΙΦΕΡΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
ΚΑΤΙΑΝΑ ΜΠΑΛΑΝΙΚΑ
ΤΟΝΥ ΚΑΙ ΒΑΝΑ ΠΙΝΕΛΙ
CHARMS
BLUE BIRDS
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΕΡΡΑΚΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΒΕΝΤΟΥΡΑΤΟΣ
ΜΑΡΙΕΤΤΑ
ΒΑΝΑ ΔΡΟΣΟΥ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΟΚΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΩΝΑΚΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΕΣΗΣ

Και οι μικροί τότε
ΜΑΝΟΣ και
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΣΑΚΗΣ
Σε 3  LP με παιδικά τραγούδια

ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ



+ ΣΠΥΡΟΣ ΡΑΛΛΗΣ
+ ΤΑΚΗΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ
+  ΝΑΚΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ



ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΣΟΛΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ



Με απεριόριστο σεβασμό στη μνήμη τους:
+ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ  -Γεν.Διευθυντής της POLYGRAM
+Το ζεύγος ΓΚΕΣΑΡ ΜΑΡΤΕΝ της MUSIC BOX
 
Σέβη Τηλιακού

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014


Όταν η μικρή μου αδελφή…

Μια αληθινή ιστορία
Σέβη Τηλιακού
Καλλιέπεια, 2007
Ένα βιβλίο κατάθεση ψυχής από την κυρία Σέβη Τηλιακού, που με τόσο απλό και άμεσο τρόπο περιγράφει τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής της. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια, τη γέννηση και όλη την πορεία της αδελφής της που λάτρευε και που δυστυχώς την έχασε στην άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ένα βιβλίο που σε αγγίζει στην καρδιά γιατί είναι τόσο αληθινό, τόσο συναισθηματικό με σεμνότητα και αγάπη, δίνοντας όμως το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται, οι χαρές και οι λύπες είναι εδώ δίπλα μας, μας αγγίζουν, αλλά είναι στο χέρι μας να μπορέσουμε να τις προσπεράσουμε και να κρατήσουμε μόνο τις ωραίες αναμνήσεις από αυτούς που αγαπήσαμε και δεν είναι πια κοντά μας. Άλλωστε ό,τι αγαπάς δεν πεθαίνει αληθινά ποτέ, το κουβαλάμε πάντα μέσα μας!
Η ζωή για τον καθένα μας είναι οι πολύ προσωπικές μνήμες, το πως κάθε στιγμή έχει “σφραγίσει” την πορεία του…
Ξεκινώντας από το νησί της Ρόδου, αρχίζουν να ξετυλίγονται στο μυαλό περάσματα εικόνων από αναμνήσεις που περιγράφουν μια ολόκληρη εποχή. Ο καλλιτέχνης πατέρας, η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, ο βασιλιάς, η μεταπολίτευση, ο έρωτας… Κάθε τι που μπορεί να περιγράψεις απλά, αυθόρμητα, στέκοντας στις παιδικές, αλλά και στις μετέπειτα, μνήμες.
Η αδερφή μου ήταν πάντα μαζί. Σε κάθε μου βήμα και στιγμή, άλλοτε λίγο πιο μακριά, άλλοτε πιο κοντά. Αλλά πάντα μαζί. Κι εγώ μαζί της. Εγώ πρώτη, αυτή τελευταία και βάλαμε στη μέση τα δυο αγόρια. Οι τέσσερις μας κρατήσαμε τον κύκλο του χορού της ζωής μας κλειστό και”καλογραμμένο” κι έτσι πορευτήκαμε μέχρι την αποφράδα μέρα που ο κύκλος έσπασε. Η τελευταία έφυγε πρώτη. Δεν ήταν η σειρά της, αλλά σ’ αυτόν τον κόσμο σειρά δεν υπάρχει. Η μοίρα είναι που ορίζει και πράττει κατά τα κέφια της. Η μοίρα κι ο Θεός.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013





ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΣΤΡΟΝ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ADLIBITUM - ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ!
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΔΑΚΡΥΑ ΣΕ ΜΕΤΑΞΩΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ -ΣΕΒΗ ΤΗΛΙΑΚΟΥ 2013 ( ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ)




Πετούσαν τώρα πάνω απ’ τον Ατλαντικό!!Πάνω απ’τις γκρίζες μάζες των σύννεφων που έφταναν μέχρι την άκρη του ορίζοντα.Απ’ τα αραιά και που ανοίγματα,έβλεπε κάτω το γαλάζιο νερό με τις μακρυές,άσπρες  ρυτίδες που χάραζαν στην επιφάνειά του τ’ ασφρισμένα κύμματα.Πάνω απ’ τα σύννεφα,ο ήλιος,άπλωνε ανενόχλητος τη λαμπρή μεγαλειότητά του.Κοίταζε για ώρα,με το μέτωπο ακουμπισμένο στο τζάμι του παραθύρου,το χάος που απλωνόταν κάτω απ’τα πόδια του.΄Ενιωσε δέος.Μεγάλο ταξίδι!!Τρεις ώρες ακόμα για το Χήθροου,ήταν η τελεταία ενημέρωση από το πλήρωμα.Ο ήλιος,τον είχε ζαλίσει ελαφρά.΄Εγειρε το κεφάλι στην πλάτη του καθίσματος κι’ έκλεισε τα μάτια.Η συνοδός που περνούσε με το τρόλευ φορτωμένο ποτά και αναψυκτικά,ρωτούσε τη διπλανή του κυρία αν ήθελε να πιει κάτι.΄Ανοιξε τα μάτια και ζήτησε κι’ εκείνος μια παγωμένη μπύρα. ΄Αδειασε το ποτήρι,σχεδόν μονορρούφι.Ύστερα,έγειρε πάλι πίσω και ξανάκλεισε τα μάτια.Την είδε ολοζώντανη,
Με το γυμνό κορμί της να στάζει έρωτα και ηδονή μετά το πρώτο τους σμίξιμο.Κρατώντας την ακόμα στην αγκαλιά του,εκεί,πάνω στο στενό, φοιτητικό της κρεβάτι,με την τεράστια αφίσσα του κομαντάντε πάνω απ’ τα κεφάλια τους,ορκίστηκε,πως αυτή τη γυναίκα,δεν θα την άφηνε ποτέ να του φύγει.΄Ηταν η
Μοίρα του.Το αποφάσισε έτσι όπως την ένιωθε ζεστή,πάνω στο σώμα του,με το κεφάλι ακουμπισμένο στο ώμο του και τα μάτια κλειστά.Και ξαφνικά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.Δεν ήταν πια οι ήρεμες λίμνες που πάνω τους ταξίδευαν τα όνειρά του.Είχαν γίνει δυο μαύρες ,σκοτεινές σπηλιές που μέσα τους είχε χαθεί χωρίς να μπορεί να βρει την έξοδο.Η φωνή της που έμοιαζε με χάδι τον μαστίγωνε τώρα,αλύπητα!!
-Δεν σε αντέχω άλλο!!!Κανέναν σας δεν αντέχω!!!!Θέλω να φύγω!!Πέντε χρόνια!Πέντε χρόνια,ζω σαν να είμαι φυλακισμένη.Ήμουν επαναστάτρια εγώ κι’ εσύ προσπάθησες να με κάνεις μια συνηθισμένη γυναίκα.Ε, δεν είμαι!!Θα πάρω το παιδί και θα πάω στους γονείς μου.Θέλω διαζύγιο!!!
Αχ!Λούπε!Λούπε!Πότε σε φυλάκισα αγαπημένη μου;Πότε σου αρνήθηκα την ελευθερία;Πότε σου στέρησα το δικαίωμα να είσαι ο εαυτός σου;Πες καλύτερα πως δεν μ’ αγαπάς.Πως δεν μ’ αγάπησες ποτέ αληθινά.
Πού πάω,αναρωτήθηκε.Σ’ένα τόπο ξένο,μια πατρίδα που δεν τη ξέρω.Σε άγνωστους
ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγο καιρό,δεν ήξερα καν πως υπάρχουν.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΔΑΚΡΥΑ ΣΕ ΜΕΤΑΞΩΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ  - ΣΕΒΗ ΤΗΛΙΑΚΟΥ

Μια μικρή παράγραφος από το επόμενο βιβλίο μου.



΄Εχει μια υπέρτατη γλύκα η επιστροφή του ανθρώπου στα νιάτα του.Είναι ένα ταξίδι
που,μέσα απ’ την ωριμότητα και τη γνώση,το κάνεις ακολουθώντας αντίστροφα 
το ίχνος που άφησες για να φτάσεις εδώ που είσαι,αποφεύγοντας συνειδητά τις
κακοτοπιές που σε τραυμάτισαν,τις μέρες που σε πίκραναν, τα γεγονότα που σε δυσκόλεψαν,σε ταλαιπώρησαν.Παρακάμπτεις τις επικίνδυνες,κλειστές στροφές που παραλίγο θα σε πέταγαν έξω απ΄το δρόμο σου.Δεν θέλεις να τα θυμάσαι όλ’ αυτά.Μόνο τα γλυκά,θέλεις να θυμάσαι ,όμως δεν είναι πάντα στο χέρι σου.Είναι και τα πικρά κομμάτια της ζωής σου που θέλεις δεν θέλεις σε παραμονεύουν και σου βγαίνουν μπροστά,κάθε φορά που επιχειρείς να ταξιδέψεις πίσω στις μέρες της νιότης.